In ’96 won Richard Krajicek Wimbledon, de beste individuele Nederlandse sportprestatie ooit. Zijn we trots op, maar onze Richard is niet de boeken in gegaan als de mooiste winnaar van ’t toernooi: hij had niet het genie van John McEnroe, het atletisch vermogen van Rafael Nadal of de klasse van Roger Federer, maar wel ’n supergoeie service, een sterke volley en een gelukkige loting.
Waar keek jij Uruguay-Nederland? Ik op de Veluwe. In Vierhouten, in hotel-restaurant De Foreesten om precies te zijn. Het dorp ken ik maar al te goed, want vroeger leidde ik hier kinderkampen. Van kinderen nu niets te bekennen: de recreatieruimte zat vol bejaarde vrouwen, sommigen in rolstoelen, anderen in gewone, veel in oranje-achtige bloemetjesjurken – niet die van Bavaria, gelukkig.
Krajick speelde zijn moeilijkste wedstrijd in de kwartfinale, tegen Pete Sampras en won sensationeel in 3 sets: 7-5, 7-6, 6-4. Holland klopte de vijfvoudig wereldkampioen Brazilië. De halve finale was makkelijker, tegen de Nieuw-Zeelander Stoltenberg, een soort Uruguay.
‘O, daar heb je Maxima!’ joelden de oudjes verrukt. Net hadden ze met z’n allen, heel plechtig, het Wilhelmus meegezongen. ‘Als die ene man dicht bij de keeper staat en de bal krijgt,’ probeerde een oma een andere de buitenspelregel uit te leggen. Er klopte weinig van haar verhaal. ‘En die herrie, wat is dat?’ vroeg er een. ‘Dat zijn Venezuela’s, mevrouw Gerritsen.’
Nederland speelde niet sterk, ze konden elkaar slecht vinden, wat ook de verdienste was van Uruguay. Maar weer werd gewonnen, weer niet na een briljante wedstrijd, maar zakelijk, hard werkend, met een tikje geluk en een paar goeie individuele acties.
De oudjes rolden en schuifelden tevreden naar hun kamer, konden ze toch mooi hun kleinkinderen vertellen dat ze voetbal hadden gekeken. Buiten reden brandweerauto’s voorbij, met gillende sirenes. ‘Ja, er zijn wat bosbrandjes in de buurt,’ zei het barmeisje, heel nonchalant.
Zondag kan het Nederlands voetbalelftal wereldkampioen worden, wat de beste Nederlandse teamprestatie ooit zou zijn. Krajicek & Oranje: veel overeenkomsten. Grootste verschil is misschien de tegenstander in de finale. Op Wimbledon was dat dark horse Malivai Washington, in Johannesburg is het een sterk Duitsland of Spanje. Als dat maar goed gaat…
Mark Schalekamp's Weblog 
Ik ben het ten dele met je eens, er zijn vergelijkingen te trekken. Ons geluk zit hem echter meer in de loting dan in de wedstrijden. Ik vind niet dat we ook maar 1 wedstrijd onterecht of lucky gewonnen hebben. Zowel tegen Brazilie als tegen Uruguay hadden we, als we het wat beter uitgespeeld hadden, wel 4 of 5 doelpunten kunnen maken (moeten maken?). De Duitsers deden dat tegen Argentinie wel, maar waren, tot aan de 2-0 nauwelijks beter dan de zuid amerikanen.
4 of 5 goals? Die grote kansen waren er toch pas toen de tegenstander alles op alles zette (en zelfs met 10 man)? Veel plezier in Johannesburg!
O ja, en ik hoop verder wel dat je gelijk krijgt qua vergelijkbaarheid. Want wat zou het mooi zijn als….
er nu ook een blote dame over het veld kwam rennen!
Je kunt er vanuit gaan dat de bavariameisjes dit keer niets onder hun vermomming aan hebben Sjaak. Je bent echt niet voor niets helemaal daar naar toe gegaan! En Marc, ik zie de paralellen en heb ze zelf ook wel met 1988 gezien, ook daar doen ze nog steeds opgeld maar het is natuurlijk de eerste plek die teld al vind ik dit ook al héél mooi! Ook vanavond een heel mooie wedstrijd voor jullie beiden.
Misschien een beetje flauw maar toch: Robben Rensenbrink.
Alleen haalde Rensenbrink uit het niets uit op de paal en had Robben moeten stiften. Had daar Bergkamp maar gestaan…
Geestig. Ik zat twee jaar geleden in de jou welbekende Mallejan in Vierhouten tijdens de legendarische Nederland – Frankrijk. In de kelder met groot scherm en bejaarden.
Na afloop dierengeluidenspel met mijn meisje. En van je één-twee-drie Vierhouten ….