De nieuwe Bret Easton Ellis

Ik had ’t niet als er een nieuwe Harry Potter uitkwam, misschien omdat ik al een tijdje geen kinderboeken meer lees. Vroeger, als de Donald Duck werd bezorgd op woensdagmiddag, dan had ik ’t wel. De brievenbus verloor ik geen seconde uit ’t oog, want ook mijn broertjes lagen op de loer, wat vaak tot een vechtpartij en een verscheurde blaadje leidde. En met een nieuwe Prince-LP had ik ’t ook, het meest met Sign O’ The Times, in de zomer van ’87. Al weken had ik de platenboer aan z’n kop gezeurd, ik was de eerste die ‘m mocht kopen en met de plaat in mijn handen sprintte ik naar huis – hij was zo goed als ik hoopte.

Het zelfde gevoel had ik toen ik hoorde dat Imperial Bedrooms in de winkel zou liggen. Een nieuwe Bret Easton Ellis, eindelijk, vijf jaar na zijn laatste boek, 19 jaar na American Psycho.

‘American Psycho, ik heb de film gezien, met Christian Bale, over die New Yorkse bankier die gruwelijk aan ’t moorden slaat, toch? Lijkt me een naar boek,’ zeggen mensen. Ja, hoofdpersoon Patrick Bateman is een rare, maar daar gaat het boek niet over. Het gaat over onverschilligheid, leegte en oppervlakkigheid, het is een zedenschets van de yuppie jaren ’80 – al zijn de zeden weinig veranderd.

American Psycho, ik heb ’t zeker 6 keer gelezen. Ook terwijl ik bezig was aan mijn eigen boek, herlas ik regelmatig een aantal pagina’s, ter inspiratie, ter lering. Kon ook verlammend werken, want waarom zou ik schrijven als iemand anders het zo veel beter kan? American Psycho: elke zin klopt, het ritme prachtig, tempo hoog, bevreemdend, geestig. Niet toevallig het favoriete boek van bijvoorbeeld Joost Zwagerman, Herman Brusselmans en Robert Vuijsje.

Jaren voordat Hollywood tot de boekverflming overging, hadden mijn vriend E en ik dat plan al. Althans, een documentaire moest ’t worden, gewapend met camera en perskaart zouden we wel even de locaties uit het boek in beeld brengen. Young filmmakers from Amsterdam waren we, dus de toprestaurants en de hippe nachtclubs die Patrick Bateman frequenteerde zouden ons met open armen ontvangen. Dat viel vies tegen: we maakten totaal geen indruk op de portiers en de maitre d’s. Misschien was ons cameraatje te cheap en onze perskaart te duidelijk fake. In een achterafdisco lieten we ons troosten door twee Finse toeristenmeisjes, die deden of ze ons wel interessant vonden.

Imperial Bedrooms is een vervolg op Less Than Zero, uit ’85, het nihilistische verhaal over een groepje verwende Hollywood-kids. Ben net begonnen – hij is zo goed als ik hoopte.