Ik moet een beetje gaan oppassen, geloof ik. Op een aantal fronten. Ik kan bijvoorbeeld niet meer zomaar alles schrijven wat ik hier doe en vind, want Cotignac is piepklein en ze kennen me inmiddels. Ik ben ‘de schrijver uit Amsterdam’ (die knappe jongen met die mooie wagen, denken ze er natuurlijk bij). Ik schrijf op internet af en toe over het dorp, weten sommigen. Ja, so what: die rare Fransen kennen toch geen Nederlands of wel soms? Nee, maar ze kennen wel Google Traduction en zo kan zelfs een Chinees Swahili lezen, vandaar.
Ik moet ook oppassen niet te sentimenteel te worden in mijn stukjes. Maar dat is wat deze omgeving met mij doet: mijn gezonde Hollandse cynisme verdwijnt. Neem nou gisteravond. We zouden gaan eten bij iemand thuis, met een man of 5. Nee, was het ineens, laten we naar de moules-frites-avond gaan, in het dorpshuis. Dorpshuis? Lekker gezellig. Het was georganiseerd door de oudervereniging van de lokale school, ook geen aanbeveling. Het werd nog gekker: iedereen moest een eigen bord meenemen.
Die tegenzin was na een minuut verdwenen. Het hele dorp zat aan lange tafels, ik herkende de slagersvrouw, de bakker, de lokale dronkaard (een lokale dronkaard, moet ik zeggen, want daar zitten ze goed in, in Cotignac). In de ene hoek schepten de ouders de mosselen en de frites op. Bonnetje kostte 6 euro, voor 50 cent kreeg je een glas kir en voor 5 euro een fles wijn er bij. In de andere hoek stond een DJ, nu nog rustig, maar klaar om straks weer le rock te draaien -ze laten geen kans voorbij gaan, die Fransen.
De kinderen zaten bij elkaar, maar renden liever met beschilderde hoofden of in Spiderman-pak door de zaal. Gaan pas om ’n uur of 11 naar bed, trouwens, les enfants. Langzaam, maar heel zeker werd het dorp dronken. Het was knullig, niet pretentieus, goeiig. En prachtig: mensen hebben ’t goed, met elkaar, samen.
Gemeenschapszin, schijnt zoiets te heten. Ik weet niet hoe ’t met jullie zit, maar dat kom ik thuis niet zo vaak tegen, zeker niet in Amsterdam. Ik werd er een beetje sentimenteel van. Sorry. Zal die goedkope kir wel geweest zijn. Om toch klagend te eindigen: er was nauwelijks mayonaise.
Mark Schalekamp's Weblog 